Δεν ξέρω που ζείτε και τι σχέση έχετε με τους ήχους του περιβάλλοντος. Θα σας μιλήσω από τη δική μου πλευρά, σαν άνθρωπος πού ζει στο κέντρο μιας πολύβουης πόλης, που δεν ξέρει τι θα πει σιωπή, ούτε μέρα, ούτε νύχτα! Που μπορεί να ψυχολογήσει κάθε τύπο ανθρώπου, από τον ήχο της μηχανής του, ή του αυτοκινήτου του. Που, αν μπορούσε, θα κατέβαινε να μοιράζει δωρεάν ηρεμιστικά, ιδίως τις μεταμεσονύχτιες ώρες, σε όλους τους ῾πειραγμένους,᾽ που ῾πειράζουν᾽ τις εξατμίσεις τους, ή ανεβαίνουν το δρόμο με τα ηχεία στο τέρμα, για να γεμίσει το μυαλό(;) τους -με τι να πω; μεράκλωμα; ταρακούνημα; φτιάξιμο; βρείτε εσείς τη λέξη!- μήπως και τύχει να μείνει καμιά γωνίτσα νηφάλια! Και, μαζί με τα ηρεμιστικά, θα τους εξηγούσε ότι δεν αισθάνεσαι καλύτερα με τον εαυτό σου αν σπρώχνεις τους άλλους να θέλουν να σου πετάξουν στο -κούφιο σου;- κεφάλι ό,τι γλάστρα έχουν και δεν έχουν στο μπαλκόνι τους…
Κάποτε, σε μια επίσκεψη στο κάστρο του Ακροκόρινθου, ένας φίλος, που έχει ζήσει τα περισσότερα χρόνια του στην Αμερική, μου είχε πει ότι, αν πάρεις έναν κάτοικο της Νέας Υόρκης και τον ανεβάσεις στην κορυφή του Ακροκόρινθου και τον αφήσεις εκεί όλη μέρα, θα κατεβεί παράφρων, από την πολλή ησυχία! Σημειωτέον ότι δεν έχει απόλυτη ησυχία στον Ακροκόρινθο, γιατί ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα φτάνει μέχρι επάνω σαν μακρινό μελίσσι, άρα, είναι ελεύθερο στη φαντασία του καθενός το πώς θα αντιδράσει ο κάτοικος της Νέας Υόρκης σε μια ολόκληρη μέρα πραγματικής σιωπής! Και, για να μην πάμε και πολύ μακριά, σκεφτείτε τι θα πάθει ο κάτοικος οποιασδήποτε πόλης που έχει ποτιστεί μέχρι το βάθος της ύπαρξής του με την ασταμάτητη βαβούρα του εαυτού του και του περιβάλλοντος και δεν αντέχει να μείνει ούτε λεπτό χωρίς αυτήν.
Κι όμως, η σιωπή είναι η αρχή μας. Και η σιωπή είναι και η κατάληξη μας. Η σιωπή είναι η γλώσσα του μέλλοντος αιώνος. Είχα διαβάσει στον συγγραφέα John Lewis-Stempel ότι μπορούσε να καταλάβει όταν περπατούσε τη νύχτα, μέσα σε απόλυτο σκοτάδι, σε ποιό μέρος του δάσους περπατούσε! Από τι; Από τον ήχο των φύλλων στα γύρω του δέντρα! Ίσως βοηθάει βέβαια, το ότι ο εν λόγω συγγραφέας είναι και αγρότης και η οικογένειά του ζει στο Herefordshire εδώ και 700 χρόνια!
Ωστόσο, περπατώντας στα δρομάκια μιας καστροπολιτείας -απ᾽αυτές που μόνο στην Ελλάδα μπορείς να βρεις- μέσα στη σιωπή και την ακινησία που είναι το καταστάλαγμα τόσων αιώνων ζωής, συνειδητοποίησα γιατί η σιωπή είναι γλώσσα, που τη μαθαίνεις, όπως μαθαίνεις να μιλάς τη μητρική σου γλώσσα. Γιατί εκεί, καταλαβαίνεις ότι όλες οι γενιές που έζησαν σ᾽ένα τόπο που τώρα στέκει άδειος, έχτισαν τη σιωπή του. Έφτιαξαν αυτή τη γλώσσα με τις δικές τους φωνές, τα γέλια, τους θρήνους, τις κραυγές, την αγωνία, τη χαρά τον πόνο τους. Με τη ζωή και το θάνατο τους. Και είναι η ζωή κι ο θάνατος τους που αντηχεί ακόμα στα άδεια σπίτια και στα έρημα δρομάκια, που κάποτε ήταν γεμάτα φασαρία, όπως είναι τα δικά μας. Και η σιωπή έγινε ο λόγος τους, όπως κάποτε θα γίνει ο λόγος της δικής μας ζωής και του δικού μας θορύβου.
Καλή χρονιά!

   01/01/2020                                    Νινέττα Βολουδάκη



0 Responses

Δημοσίευση σχολίου