 |
Φωτογραφία από τους TIMES του Λονδίνου, της 16ης Μαρτίου 2020. Αστυνομικός, στη Βαρκελώνη, σταματάει μια γυναίκα που κάνει τζόγκινγκ και της ζητάει το λόγο γιατί δεν είναι κλεισμένη στο σπίτι της!
|
Ποτέ μου δεν μου άρεσε να γράφω ή να
ασχολούμαι με τη σύγχρονη πολιτική. Τη θεωρώ μια κακοστημένη θεατρική
παράσταση, παιγμένη από ατάλαντους ηθοποιούς, που κάποιες ώρες αγγίζουν τα όρια
της γελοιότητας. Μόνο τις φωτογραφίες του Τραμπ και του Τζόνσον -για να μην πω
τίποτα για τη Μέρκελ- να παρατηρήσει προσεκτικά κανείς, φτάνει για να καταλάβει
ότι κάποιοι, δεν ξέρω ποιοί, γελάνε με την καρδιά τους σε βάρος μας!
Και καλά κάνουν και μας εμπαίζουν, γιατί
το αξίζουμε, αφού δεχόμαστε ευχαρίστως να μας κυβερνούν άνθρωποι που έχουν
ξεπουλήσει και το τελευταίο ίχνος όσης αξιοπρέπειας είχαν ποτέ τους, για να
αγοράσουν το όνειρο της εξουσίας. Γιατί όνειρο εξουσίας αγοράζουν. Πραγματική
εξουσία δεν έχουν, αφού είναι αιχμάλωτοι των κρυφών αφεντικών τους. Απόδειξη πως,
όσους τόλμησαν να κουνηθούν λίγο διαφορετικά από εκεί που καθοδηγήθηκαν, τους
έφαγε ένα καλοστημένο σκάνδαλο, που παρουσιάστηκε όλως τυχαίως την κατάλληλη
στιγμή, ενώ -στις περισσότερες περιπτώσεις- υπήρχε για χρόνια και χρόνια και
όλοι το ήξεραν, αλλά όλοι έκαναν τον βλάκα, γιατί ακόμα δεν είχε έρθει η ώρα να
βγει στο φως. Είναι το: “πώς νομίζεις ότι κυβερνάμε; με τα συρτάρια!” Όπως είχε
ξεδιάντροπα δηλώσει ένας παλιός πολιτικός!
Για γέλια λοιπόν είμαστε. Αλλά τώρα πια
είμαστε και για κλάμματα. Γιατί τώρα πια, δεν είναι οι πολιτικοί μας, που
ξεπουλάνε την αξιοπρέπεια τους για μια στραβή καρέκλα, τώρα είμαστε και οι λαοί
που τα ξεπουλάμε όλα. Ιδίως ο δικός μας, ο κάποτε καλαίσθητος, ο κάποτε
ποιοτικός, ο κάποτε φιλόσοφος λαός, που τώρα δεν διαθέτει τίποτα από το κάποτε.
Το ξεπούλησε κομματάκι κομματάκι, μαζί με τη γη του, με τη θάλασσά του, με το
φιλότιμό του, με την ευγένεια του, με τον αλτρουισμό του, με την κουλτούρα του.
Πρώτα ξεπουλήθηκε για την “πρόοδο”. Μετά για να μοιάσει στους “πολιτισμένους”.
Μετά ξεπουλήθηκε για λεφτά. Και, τώρα, ξεπουλιέται για να ζήσει. Να ζήσει, έστω
και πατώντας πάνω στο διπλανό του, τον οποίο κοιτάζει καχύποπτα πίσω από τη
μάσκα του, τηρώντας ευλαβικά τα δύο μέτρα που θα τον σώσουν. Να ζήσει,
ενσκήπτοντας σαν ακρίδα, πάνω σε όλα τα απαραίτητα και μη των super markets, να ζήσει με τα
μακαρόνια του και τα αλεύρια του και τα αντισηπτικά του και τα γάντια του που
θα τον χωρίζουν από τους μολυσμένους γύρω του και -αυτό που το πάτε- τα
αμέτρητα χαρτιά υγείας του!!!
Να ζήσει ο εαυτούλης μας κι ας γίνει
στάχτη η οικουμένη. Εγώ να είμαι καλά και “γαία πυρί μειχθήτω”, κορόιδα!
Κι ωστόσο, η Πανευρωπαϊκή δικτατορία
είναι γεγονός και κανείς σκέφτεται να αντιδράσει, γιατί όλοι πουλάμε ελευθερία
για να αγοράσουμε ζωή. Κι αν όχι ζωή, τότε το δικαίωμα να πεθάνουμε σε μια
εντατική, σαν σφαχτάρια σε πάγκο του χασάπη, έχοντας και την προειδοποίηση των
γιατρών ότι θα αναλάβουν ρόλο θεών και θα αποφασίζουν ποιούς θα βγάζουν από τα
μηχανήματα και θα τους αφήνουν να πεθαίνουν και σε ποιούς θα προσφέρουν
σωτηρία!
Ωραία ζωή! Ακριβοπληρωμένη!
17/3/2020 Νινέττα Βολουδάκη
Δημοσίευση σχολίου