Πρώτη φορά άκουσα μέσα σε δύο μέρες να πέφτουν 4.000 κεραυνοί! Καί πρώτη φορά άκουσα από άνθρωπο που έχει ένα Μίνι Μάρκετ νά διηγείται πώς ένας κεραυνός έπεσε ακριβώς μπροστά στην είσοδο του μαγαζιού του, σκορπίζοντας παντού μικρές φλογίτσες! Κι αυτό το μαγαζί βρίσκεται λίγο πιό χαμηλά από τον περιφερειακό του Λυκαβηττού, που έχει αλεξικέραυνο και υποτίθεται ότι τραβάει τους κεραυνούς και κρατάει ασφαλή την πυκνοκατοικημένη γύρω περιοχή. Επιπλέον, η είσοδός του είναι σ᾽ένα στενό δρομάκι, κάτω από μια πολυκατοικία. Και οι κεραυνοί υποτίθεται ότι πέφτουν στά πιο ψηλά κτίρια, δεν σημαδεύουν τα πηγάδια!
          Αυτά τα φαινόμενα είναι πραγματικά πρωτοφανή για τον τόπο μας, αλλά, δυστυχώς, δεν είναι τα μόνα. Καθημερινά συμβαίνουν τόσα πρωτοφανή πράγματα, ώστε να φτάνει κανείς νά αναρωτιέται τι έγινε η χώρα που γεννήθηκε, οι μέσοι άνθρωποι, που είχε συνηθίσει να βλέπει γύρω του καί που τους θεωρούσε δεδομένους και, γενικά, η ζωή όπως την ήξερε.
          Και ένα από τα πράγματα, στα οποία έχω παρατηρήσει μεγάλη αλλαγή, είναι το γέλιο των ανθρώπων. Τώρα που ήρθε το καλοκαίρι, οι βραδινές εξορμήσεις των ανθρώπων, σε υπαίθριους χώρους, μπαρ, καφέ, συναυλίες, εστιατόρια, ή ό,τι, τελοσπάντων διαλέγει ο καθένας για να διασκεδάσει, και έχουν πληθύνει και κρατούν πολύ πιο αργά από το χειμώνα. Πολλές φορές, ιδίως σαββατόβραδα, ακούγονται μέχρι τις μικρές ώρες παρέες να περνούν γελώντας στο δρόμο, να κάνουν πηγαδάκια στις γωνιές, να μιλούν, να πειράζονται, να παίζουν. Άσε τα ανοιχτά μπαλκόνια που μοιράζονται με όλο το τετράγωνο κάθε είδους μουσικές προτιμήσεις, είτε το θέλουν, είτε όχι. Θεωρητικά, θα έπρεπε να είναι ευχάριστο να ακούς ανθρώπους να μιλούν, να γελούν, να ακούν μουσική και να διασκεδάζουν. Ιδίως να γελούν. Το γέλιο πρέπει να είναι χαρά και πρέπει να δίνει και χαρά σε όσους το ακούν. Η ξεκούραση του άλλου, θα έπρεπε να είναι και δική μου ξεκούραση και καθενός που τήν ακούει.
          Γιατί όμως γίνεται ακριβώς το αντίθετο; Γιατί η αγριάδα, η υστερία, ο ηλεκτρισμός και η βία που εκπέμπονται από τις ομάδες των ανθρώπων που υποτίθεται πως διασκεδάζουν; Και, τελικά, αυτή η έρημη η πόλη που δεν έχει ησυχία μέρα -νύχτα, αν προστεθεί σ᾽όλες τις άλλες χιλιάδες πόλεις του κόσμου, που ξεχειλίζουν η κάθε μια από τη δική της ενέργεια, τη δική της ένταση, τη δική της αγριότητα, τις δικές της κραυγές, πόσο ηλεκτρισμό εκλύουν προς τα πάνω, πρός τη γήινη ατμόσφαιρα και ακόμα πιο πέρα από αυτήν;
          Άρα, είναι τυχαίο το ότι οι γλυκειές και παρηγορητικές καλοκαιρινές μπόρες, που τις περιμέναμε πώς και τι γιά να βγούμε να τις προϋπαντήσουμε,  γιά να νιώσουμε τις σταγόνες της βροχής στα πρόσωπό μας και να μυρίσουμε το άρωμα που αναδυόταν από το καυτό χώμα που δροσιζόταν και δρόσιζε, ανακατεμένο με το καλοκαιριάτικο γιασεμί και το αιγόκλημα και την ανθισμένη μυρτιά, είναι τυχαίο ότι μετατράπηκαν σ᾽ αυτές τις τρομαχτικές σκοτεινές καταιγίδες που, αντί να σε προκαλούν να βγεις να τις συναντήσεις, σε στέλνουν τρομαγμένο να κρυφτείς να μην βλέπεις τις αστραπές που πέφτουν δίπλα σου και να μην ακούς τις βροντές να απειλούν να κατεβάσουν τις τζαμαρίες;
          Είναι τυχαίο ότι κάθε τι γλυκό, παρήγορο, χαρούμενο, καλαίσθητο, γαλήνιο καί ντελικάτο, χάνεται και μένει τι; Εμείς κι η αγριότητά μας που αντανακλά και στο περιβάλλον που υποφέρει και καταστρέφεται εξαιτίας μας!
          Όχι πολύ παρήγορες σκέψεις για αρχή καλοκαιριού. Όχι πολύ παρήγορες προβλέψεις για το καλοκαίρι που έρχεται!
                            22/06/2019                  Νινέττα Βολουδάκη

0 Responses

Δημοσίευση σχολίου