ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΘΛΙΨΗΣ ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΗΣ




Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο για πρώτη φορά, σου λέει το όνομά του, σου μιλάει για τη δουλειά του, για τον τόπο που μένει, για την οικογένειά του και σιγά σιγά προχωρεί στις πιο προσωπικές απόψεις του, ανάλογα αν σε κρίνει κατάλληλο να μοιραστεί μαζί σου όσα από τη ζωή του θέλει.
Ξεκινάς να πας ένα ταξίδι για να γνωρίσεις ένα τόπο. Τι πιο φυσικό από το να θέλεις να μάθεις την ιστορία του, να γνωρίσεις τη ζωή του, τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, την ιδιαίτερη θέση που έχει, τελοσπάντων, τι είδους άνθρωποι και από πότε τον κατοίκησαν και τον κατοικούν. Στο μεγαλύτερο μέρος του  ̔ πολιτισμένου ̓ κόσμου, όπου ο τουρισμός είναι μια σημαντικότατη πηγή εσόδων, υπάρχουν τουριστικοί οδηγοί, που ενημερώνουν τους επισκέπτες πού πρέπει να πάνε για να γνωρίσουν το χαρακτήρα και την ιστορία του τόπου.
Θεωρητικά, το ίδιο συμβαίνει και στην πατρίδα μας. Θεωρητικά, βρίσκεις τα αξιοθέατα που μπορείς να επισκεφτείς, τα μουσεία, τους αρχαιολογικούς τόπους. Θεωρητικά, βρίσκεις και επιγραφές στους επαρχιακούς δρόμους που σου δείχνουν την κατεύθυνση όπου θα βρεις απομεινάρια μιάς πολύχρονης και πλούσιας σε γεγονότα Ιστορίας. Όλα καλά, θεωρητικά, αρκεί να μη θελήσεις να κάνεις τη θεωρία πράξη, αποφασίζοντας να επισκεφτείς αυτούς τους τόπους. Και δεν μιλάω μόνο για κάποιους μικρούς και άγνωστους αρχαιολογικούς χώρους. Μιλάω για τη Μακεδονική γη, για τους περίφημους τάφους -όχι μόνο της Βεργίνας- που έχουν έρθει στην επιφάνεια, για το θέατρο της Μίεζας, για τους τάφους των Λευκαδίων, μιλάω για ιστορικές επιβεβαιώσεις της ψευτο-ιστορικής διαμάχης στην οποία μας έχουν εμπλέξει η πολιτική ανικανότητα και οι επεκτατικές σκοπιμότητες των άπληστων γειτόνων μας. Μιλάω για χιλιόμετρα, που κάνεις ειδικά για να επισκεφτείς τα μνημεία, για να βρεθείς μπροστά σε κλειστές πόρτες και βαθειά εγκατάλειψη, μπροστά σε ξεθωριασμένους πίνακες με οδηγίες που δεν διαβάζονται, σε σκουριασμένες κλειδαριές και τοίχους με ρωγμές όπου έχει φυτρώσει χορτάρι! Κρίμα που δεν σκέφτηκα να βγάλω μια φωτογραφία, παρά μόνο όταν είχα φύγει!
Αντίθετα, τσιπουράδικα, φούρνοι, ζαχαροπλαστεία, Cafe, σουβλατζίδικα, ταβέρνες, ξεφυτρώνουν δέκα σε κάθε τετράγωνο, ακμαιότατα, γεμάτα μέχρις εκεί που δεν πάει άλλο, σε σημείο, που, την Πρωτομαγιά, να μην υπάρχει κάπου που να βρίσκεις φαγητό από την πολυκοσμία!!!
Γύρω η άνοιξη έχει δώσει ζωή στα πάντα, εκτός από τη βαθειά παρακμή της ψυχής ενός λαού, που έχει πέσει σε αφασία και έχει περιορίσει την ύπαρξή του στην κοιλιά του και στην απίστευτη παραγωγή σκουπιδιών, που “διακοσμούν” κάθε λειβαδάκι, κάθε ποτάμι, κάθε λίμνη, κάθε πέρασμα, όχι πια των Βανδάλων, αλλά αυτής της παράξενης βαρβαρικής φυλής που ονομάζεται “νεοέλληνες”!

                        04/05/2019                               Νινέττα Βολουδάκη





Ετικέτες , , , ,
0 Responses

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)