ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ , Ή ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ;
Πριν λίγες μέρες, βρέθηκα μπροστά σε ένα περιστατικό. Σ’ ένα ήσυχο δρομάκι, ένα νεαρό ζευγάρι περπατούσε, γελώντας και δείχνοντας ο ένας στον άλλον κάτι στα κινητά τους. Μέχρι εκεί, τίποτα το περίεργο. Περίεργο ήταν ότι ο καθένας κρατούσε στα χέρια του από τρία –τέσσερα σκυλιά, διαφόρων μεγεθών κι ειδών.
Στάθηκα σε μια γωνιά, γιατί το πεζοδρόμιο δεν μας χωρούσε όλους και περίμενα να περάσουν. Δεδομένων των γέλιων, των πειραγμάτων, των selfieς κλπ, η αναμονή του τέλους της σκυλο – παρέλασης κράτησε κάποια δευτερόλεπτα. Και πάνω που είπα ότι, επιτέλους, είδα ελεύθερο το πεδίο, το ένα από τα σκυλιά – ένα τεράστιο λυκόσκυλο – αποφάσισε να αναζητήσει την ελευθερία του, τράβηξε το λουρί από το χέρι της κοπέλας – πολύ εύκολα, δεδομένης της αναλογίας των μεγεθών τους – και πετάχτηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο, όπου μια γάτα λιαζόταν μακάρια πάνω σ’ένα χαμηλό τειχάκι.
Το κακό ήταν ότι η οδηγός του αυτοκινήτου, που περνούσε εκείνη τη στιγμή, δεν πρόλαβε να ψυχολογήσει το σκυλάκι – ή τον σκύλαρο – δεν πρόλαβε να αντιδράσει, πανικοβλήθηκε, έστριψε το τιμόνι απότομα και έπεσε πάνω σ’ ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο!
Ο ιδιοκτήτης του παρκαρισμένου αυτοκινήτου πετάχτηκε από το φαρμακείο, φωνάζοντας έξαλλος, «στολίζοντας» την οδηγό με όποιο κοσμητικό επίθετο του ήρθε πρόχειρα στο μυαλό. Εκείνη άρχισε να κλαίει υστερικά, βρίζοντας το ζευγάρι και τα σκυλιά. Το λυκόσκυλο είχε ωστόσο ορμήσει στη γάτα γαυγίζοντας σαν παλαβό. Η κοπέλα με τα σκυλιά προσπάθησε να τον πιάσει, ξεφωνίζοντας: Μπόμπι, Μπόμπι, εδώ, εδώ…….. Ο νεαρός της προσπάθησε να συγκρατήσει από το λουρί τους τα υπόλοιπα, που «ενθάρρυναν» τον Μπόμπι γαυγίζοντας μ’ όλη τους τη δύναμη…..
Μέσα σ’ όλο το πανδαιμόνιο, προσφέρθηκα να κρατήσω τα έξαλλα σκυλιά, για να κυνηγήσει ο νεαρός τον Μπόμπι, βοηθώντας την κοπέλα του. Κι όταν επιτέλους, γύρισε λαχανιασμένος και καταϊδρωμένος τραβώντας τον Μπόμπι απ’ το λουρί, ενώ η κοπέλα του κόντευε να ξεμαλλιαστεί με την οδηγό και τον ιδιοκτήτη του τρακαρισμένου αυτοκινήτου, είχα κι εγώ την «έμπνευση» να τον ρωτήσω: «Πώς καταφέρνετε να τα βγάζετε πέρα με έξι σκυλιά;» «Δεν είναι δικά μου», μου απάντησε, μ’ ένα ύφος, σαν να απορούσε με τη βλακεία των ανθρώπων, που ρωτάνε τα αυτονόητα. «Εμείς πληρωνόμαστε για να τα βγάζουμε βόλτα!»
«Θα σας συμβούλευα να αλλάξετε επάγγελμα», δεν κρατήθηκα να μην πω, προτού γυρίσω και φύγω, αφήνοντας τον στους μπελάδες του.
Και, μόλις απομακρύνθηκα δύο τετράγωνα, σκέφτηκα – πολύ καθυστερημένα – ότι θα έπρεπε να του είχα ζητήσει τα τηλέφωνα των ιδιοκτητών των σκύλων, που δεν είχαν ώρα να βγάλουν βόλτα οι ίδιοι τους σκύλους τους και έπρεπε να πληρώνουν άλλους για να το κάνουν.
Για να τους τηλεφωνήσω και να τους προτείνω να χαρίσουν τους σκύλους και να πάρουν χρυσόψαρο για κατοικίδιο!!!
   
13/12/2018                                         Νινέττα Βολουδάκη


Ετικέτες , ,
0 Responses

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)