Δεν υπάρχει μεγαλύτερη – αλλά ούτε πιο όμορφη –
μελαγχολία από τη μελαγχολία της πρώτης μέρας του φθινοπώρου.
Όταν περπατάς
στην ακρογιαλιά, σχεδόν έρημη, ή με κάποιους λιγοστούς που έχουν ξεμείνει να
προσπαθούν να παρατείνουν το καλοκαίρι λίγο παραπάνω.
Όσο κι
αν καίει όμως ο ήλιος, ξέρεις καλά ότι άλλο ένα καλοκαίρι, που πάνω του
στήριξες τόσα πολλά, έφυγε, αφήνοντας πίσω του ότι είχαν αφήσει και τα άλλα,
πριν απ’ αυτό: κάποια αρχεία με φωτογραφίες. Στιγμές, που νόμισες πως
αιχμαλώτισες, αλλά που, όταν τις κοιτάζεις εκ των υστέρων, μοιάζουν πιο πολύ
ξένες, παρά δικές σου…….
Αυτή είναι
η φυσιολογική αρχή ενός νέου χρόνου. Αφήνεις πίσω την καλοκαιρινή χαλάρωση, που
σου έσβησε – ή, τουλάχιστον, μαλάκωσε – την κοντόφθαλμη όραση μιας καθορισμένης
καθημερινότητας και ψάχνεις τρόπους και αποφάσεις που θα διευρύνουν αυτά που σε
στρίμωχναν.
Η νέα
αρχή έρχεται φυσικά, όπως φυσικά γλυκαίνει ο ήλιος, αλλάζει το φως, οι σκιές
γλιστρούν κι ανακατεύονται με τους ανθρώπους, που, θαμπωμένοι από τη σκληρότητα
του ήλιου που ξάσπρισε κάθε χρώμα και κάθε λεπτομέρεια, μαθαίνουν τώρα να τις εκτιμούν.
Στον κόσμο
μας, βέβαια, που τίποτα δεν έχει μείνει φυσικό κι αβίαστο, ο νέος χρόνος
έρχεται στην καρδιά του χειμώνα, που τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δε σε παρακινεί
για νέα αρχή, γιατί δεν υπάρχει τίποτα νέο.
Το νέο
ξεκινάει τώρα, με τη φθινοπωριάτικη μελαγχολία, που παρηγοριέται με τη σκέψη:
όλα μπορούν να αλλάξουν, όλα μπορεί να μεταμορφωθούν. Αρκεί να το θέλω!
Καλή νέα
αρχή, του ίδιου αιώνιου κύκλου!01/09/2019 Νινέττα Βολουδάκη
Δημοσίευση σχολίου