Χθες το πρωί, μπήκα τρέχοντας σε ένα φαρμακείο – είχα αργήσει απίστευτα – και, μετά από μια ξερή καλημέρα, αράδιασα στον φαρμακοποιό τη λίστα με τα φάρμακα που ήθελα. Και σαν απάντηση, ο άνθρωπος μου άπλωσε το χέρι του και μου είπε: «Καλημέρα, καλή χρονιά. Είμαι ο Γιάννης. Σας εύχομαι χρόνια πολλά και κάθε καλό…»
Περιττό να πω ότι η ντροπή μου δεν περιγράφεται! Όταν τον ευχαρίστησα για το μάθημα ευγένειας που μου έδωσε, οικτίροντας τον εαυτό μου για την σχεδόν αυτιστική μου προσήλωση σε ότι με απασχολεί, σε ότι συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου, που αποκλείει τους άλλους γύρω μου σαν να μην υπάρχουν, εκείνος μου απάντησε χαμογελώντας με κατανόηση: «Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η ζωή μας, όλα μας σπρώχνουν σε απομόνωση. Είναι όμως στο χέρι μας να κρατήσουμε την ανθρωπιά μας. Είναι στο χέρι μας να μείνουμε άνθρωποι…»
Να είναι, λοιπόν, καλά ο Γιάννης που με έκανε να βάλω έναν ουσιαστικό στόχο για τη νέα χρονιά: το στόχο να θυμάμαι ότι είμαι άνθρωπος που ζει ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, που ο καθένας έχει το δικό του όνομα και τη δική του σπουδαιότητα, και δεν έχω το δικαίωμα να συμπεριφέρομαι σαν να είναι ανύπαρκτοι ή αόρατοι.

Έτσι, εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου σε όλους σας καλή χρονιά, γεμάτη χαρά. Γεμάτη από κάθε καλό και, κυρίως, γεμάτη…ανθρωπιά!
0 Responses

Δημοσίευση σχολίου