Αρχή του νέου κύκλου. Θα μπορούσε να είναι η πρώτη μέρα που φτιάχτηκε ο
κόσμος, ή η πρώτη μέρα που γεννηθήκαμε, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η
φθινοπωρινή ισημερία – που φέτος συμπίπτει με τη φθινοπωρινή πανσέληνο – είναι το
πρώτο βήμα ενός νέου κύκλου ζωής. Όλα ξεκινούν από την αρχή για άλλη μια φορά:
ο σπόρος που θα φυτευτεί, η κυοφορία μέσα στη σιωπή του χειμώνα, η χαρά της γέννας
της άνοιξης, ο πλούτος της συγκομιδής του καλοκαιριού. Όλα αυτά ζωγραφίζονται
στο αινιγματικό χαμόγελο της πρώτης σελήνης.
Εμείς όμως τρέχουμε με τα μάτια κάτω και δεν βλέπουμε τίποτα. Τουλάχιστον,
αφού κοιτάζουμε συνεχώς κάτω, θα μπορούσαμε να σκύψουμε να ακουμπήσουμε την
παλάμη μας στο χώμα, να το νιώσουμε ακόμα ζεστό απ’ την ανάμνηση του
καλοκαιριού, να νιώσουμε τους χτύπους της καρδιάς της Γης που μας γέννησε και μας
τρέφει!
Ούτε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε. Ανάμεσα στην παλάμη μας και στο χώμα
υπάρχει η άσφαλτος! Κι εμείς ζούμε μετέωροι και ξένοι. Ξένοι με τον ουρανό και
το γεμάτο φεγγάρι, ξένοι και με τη Γη.
Κι ο καινούργιος κύκλος μας αφήνει παγερά αδιάφορους, γιατί δεν πήραμε
καν είδηση ότι τέλειωσε ο παλιός.
Δημοσίευση σχολίου