Δεν ξέρω γιατί όταν αλλάζει ο χρόνος οι περισσότεροι από μας στρέφουμε τα μάτια μας στον ουρανό. Ο χρόνος έρχεται από εκεί; Ποιος ξέρει;

Ποιος ξέρει γιατί όταν θέλουμε να νοιώσουμε σταθερότητα, ασφάλεια, ακινησία, στρεφόμαστε στη γη, ενώ ο ουρανός είναι το άνοιγμα, το μη όριο, η αρμονία που δεν έχει τέλος, το χθες, το τώρα και το αύριο μαζί.

Μια παρόμοια αίσθηση δίνει και η οθόνη του υπολογιστή, το άγραφο κενό όπου ένα-ένα αποτυπώνονται τα γράμματα σαν αστεράκια που τρεμοπαίζουν στο χάος. Κι έτσι, αντί να βγαίνεις να μιλάς στον σκοτεινό ουρανό, γράφεις ένα-ένα γράμμα στην οθόνη, ελπίζοντας πως, σ’ ολόκληρο τον πλατύ κόσμο, κάποιος άλλος θα διαβάζει αυτά που λες και θα είσαστε όλοι μια συντροφιά, αντί να μιλάει ο καθένας μόνος του και να μην τον ακούει κανείς…

Σ’ όλους εσάς, όποιοι κι αν είσαστε, όπου κι αν βρίσκεστε, ό,τι κι αν κάνετε… εύχομαι απ’ το βάθος της καρδιάς μου οι ευχές σας να γίνουν πραγματικότητα. Γι’ αυτό, προσέξτε τι θα ευχηθείτε!...

Καλή Χρονιά.

0 Responses

Δημοσίευση σχολίου