Χθές είχαμε πανσέληνο. Δεν σήκωσα ούτε μια φορά τα μάτια μου στον ουρανό να τη δω. Ρώτησα και καμμιά δεκαριά γνωστούς και φίλους. Κανείς δεν είχε σηκώσει τα μάτια στον ουρανό. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικοί τρόποι και ρυθμοί ζωής. Ούτε ένας δεν σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό! Μια πανσέληνος πήγε χαμένη για μας, ανάμεσα στα τόσα πολλά όμορφα πράγματα που περνούν μπροστά μας χωρίς να δίνουμε σημασία.

Σκεφτόμουν τον Αύγουστο, όταν μας διαφήμισε την αυγουστιάτικη πανσέληνο η τηλεόραση, ξεχύθηκε ένα πλήθος στους δρόμους, στις ακροθαλασσιές, στους αρχαιολογικούς χώρους για να τη χαζέψει. Κανείς δεν μας διαφήμισε τη χθεσινή πανσέληνο, γι΄αυτό πέρασε απαρατήρητη.

Πώς γίναμε έτσι; Όχι μόνο δεν σκάβουμε να βρούμε την ομορφιά που κρύβεται στη ζωή μας, αλλά δεν την βλέπουμε ούτε κι όταν είναι μπροστά στα μάτια μας. Πρέπει κάποιος να μας τραντάξει και να μας πει: Κοίτα, κοίτα εδώ… και τότε είναι θέμα να δούμε. Καλύτερα να μας το διαφημίσει η τηλεόραση. Τότε μόνο θα το προσέξουμε.

…….. Ωστόσο η σελήνη συνεχίζει απτόητη τον κύκλο της. Τόσες χιλιάδες χρόνια, έχει δει κι έχει δει. Κι έχει μάθει να μη μας δίνει σημασία…..

Κι έχω μια σκέψη πώς, όσο την αγνοούμε και την αφήνουμε στην ησυχία της είναι ευχαριστημένη. Τα σχέδια μας να ασχοληθούμε μαζί της και να αρχίσουμε να πηγαινοερχόμαστε στο έδαφος της είναι που την ανησυχούν……