Διάβαζα, αυτές τις μέρες, για ένα καινούργιο ξενοδοχείο μέσα στο Κάστρο της Μονεμβασιάς.

Και μου ήρθε στο νου η πρώτη φορά που περπάτησα τα δρομάκια της καστροπολιτείας κι ανέβηκα πάνω στις ντάπιες του τείχους, για να χαζέψω πέρα, τη θάλασσα που άφριζε.

Ξαφνιάστηκα όταν συνειδητοποίησα πόσο πολλά χρόνια έχουν περάσει από τότε.

Τότε ήταν μια πολιτεία που την είχαν μαγέψει να μείνει ασάλευτη σε μια παγωμένη στιγμή του χρόνου. Τα σπίτια έστεκαν γενναία όρθια, κλειστά και άδεια. Στις έρημες εκκλησίες της οι άγιοι ολομόναχοι. Στα πέτρινα δρομάκια μόνον εγώ, οι σκιές και η σιωπή. Θυμάμαι μετά ότι πήρα τιμωρία από το συνοδό καθηγητή – ήταν σχολική εκδρομή – γιατί χωρίστηκα από την τάξη και χάθηκα και έψαχναν να με βρουν!

Η Agatha Christie συμβουλεύει κάπου, να μη γυρίζεις ύστερα από πολλά χρόνια σ’ένα μέρος που αγάπησες πολύ, αλλά να το κρατήσεις κλεισμένο στην καρδιά σου έτσι όπως το γνώρισες.

Εγώ έκανα λάθος να γυρίσω ξανά στη σιωπηλή καστροπολιτεία της μνήμης μου. Για να δω τις ορδές των βαρβάρων να επιστρέφουν. Όχι για να κατακτήσουν με όπλα, αλλά για να καθήσουν στα υπαίθρια τραπεζάκια για φαγητό, και καφέ, ενώ ο αέρας αντηχούσε από φωνές, κακαριστά γέλια και παιδικά ουρλιαχτά.

Οι σκιές χάθηκαν τρομαγμένες μπροστά στην επέλαση των νέο – βαρβάρων.

Οι σιωπηλές εκκλησίες – οι περισσότερες λεηλατημένες από τα αριστουργήματά τους – γέμισαν «τουρίστες» που μπαινοβγαίνουν χαζεύοντας με άδειο, βαριεστημένο βλέμμα, μηρυκάζοντας τσίχλα.

Κατά τύχη, βρισκόμουν στην περιοχή όταν, μια νύχτα με καταιγίδα, είχαν κλέψει τη σπάνια εικόνα του «ελκομένου». Η κλοπή της σιωπής, όμως, μου φαίνεται πιο αβάσταχτη. Η εικόνα βρέθηκε ξανά. Η σιωπή όμως δεν γυρίζει πίσω……