Σ’ ένα κόσμο, όπως ο σημερινός, που η αθωότητα έχει χαθεί γιατί με τη θέλησή μας την αφανίζουμε, ένα βιβλίο που μας ζωντανεύει τους χαμένους μονόκερους - αυτά τα όμορφα και σπάνια ζώα,σύμβολα της αθωότητος- είναι ό,τι πιο παράδοξο μπορούσε να μας συμβεί!

Η συγγραφέας του βιβλίου, Νινέττα Βολουδάκη, ζώντας σήμερα τον αφανισμό της αθωότητος δεν χύνει κροκοδείλια δάκρυα, όπως κάνουν αυτοί που προκαλούν αυτόν τον αφανισμό, για να κρύψουν τα ένοχα ίχνη της άνομης πράξης τους, αλλά με δύναμη ψυχής δίνει ζωή σε ερειπωμένα πυργόσπιτα, κάνει τις πέτρες να μιλήσουν και να διηγηθούν αυτά που είδαν και άκουσαν, ανασταίνει ιππότες, κυράδες, άρχοντες και απλούς καθημερινούς ανθρώπους, ανακατεύει την ιστορία του κόσμου επιδιώκοντας να σκάψει βαθειά τη συνείδηση του αναγνώστη, κάνοντάς τον να διαπιστώσει -αν είναι καλοπροαίρετος- ότι δεν έχει μέσα του τελείως νεκρωθεί ο πόθος και η αναζήτηση της αθωότητος, ο πόθος του να γίνει και πάλι άνθρωπος…

Το βιβλίο «Στον καιρό των Μονόκερων» δεν πασχίζει να μας φέρει πίσω νοσταλγικά σε μια εποχή που για το σήμερα μοιάζει με ουτοπία., αλλά μας λέει με πολύ πηγαίο και ανεπιτήδευτο τρόπο πως εποχή για τον καθένα μας είναι το βαθύτερο είναι μας!