Όποτε ακούτε τη βροχή να πέφτει, σταματήστε ότι κι αν κάνετε κι ακούστε προσεχτικά….

Όπου κι αν πέφτει, στο δρόμο ή στις σκεπές των σπιτιών ή στα δέντρα, το τραγούδι της είναι μισό θλιμμένο, μισό χαρούμενο, ποτέ όμως ίδιο.

Αμέτρητες σταγόνες, η μια πίσω απ’ την άλλη, φτιάχνουν ρυάκια, μικρά ποτάμια, μεγάλα ποτάμια, απέραντες θάλασσες, ανεξερεύνητους ωκεανούς.

Αν απλώσεις το χέρι σου και κρατήσεις στην παλάμη σου μια σταγόνα, κρατάς ένα ρυάκι, ένα ποτάμι, μια θάλασσα.

Όλ’ αυτά στην παλάμη σου…..

Όταν ακούσεις ξανά τη βροχή, σβήσε τα φώτα, άναψε ένα κερί, βάλε ένα τραγούδι που να μιλάει για τη βροχή, της Enya ή του Jose Feliciano και μείνε να ακούς…

Κανείς δεν χρειάζεται γιόγκα και τεχνικές αντί-στρες όταν έχει τη βροχή…