Έρχεται καλοκαίρι. Και, ξαφνικά, όλοι ξεχύνονται στους
δρόμους, μέρα – νύχτα, ψάχνοντας – ίσως όχι αδικαιολόγητα – λίγη άνεση, λίγο
χώρο, μακριά από τα σπίτια τους, που αρχίζουν να γίνονται ασφυκτικά.
Όλα αυτά θα ήταν πολύ καλά και κατανοητά, αν ο τρόπος
που γίνονται, η έκφραση, η συμπεριφορά, ήταν διαφορετική.
Και, για να γίνω σαφής: το περασμένο Σάββατο το βράδυ,
σε κάποιο διαμέρισμα της απέναντι πολυκατοικίας, γινόταν ένα νεανικό πάρτυ
γενεθλίων. Ήταν ένα πάρτυ χωρίς μουσική. Το μόνο τραγούδι που ακούστηκε, ήταν
το ελληνικότατο…..happy birthday to you! Κι αυτό κράτησε, το πολύ ένα λεπτό. Όλες οι υπόλοιπες ώρες
– από τις 9.00’ περίπου, μέχρι τις 2.00’
μετά τα μεσάνυχτα – το πρόγραμμα της διασκέδασης, περιλάμβανε μόνο…..
ουρλιαχτά!
Λέγοντας ουρλιαχτά, δεν εννοώ τις κραυγές
ενθουσιασμού, τα δυνατά γέλια, τα ανέκδοτα, τα χάχανα, τα πειράγματα, όλες
τελοσπάντων, τις εκφράσεις χαράς και διασκέδασης. Εννοώ τα ουρλιαχτά υστερικής
κρίσης, ενός παραληρήματος χωρίς λόγια, χωρίς έκφραση, χωρίς επικοινωνία.
Ουρλιαχτά, που μόλις ξεχωρίζουν ότι είναι ανθρώπινα
και που δεν δίνουν την παραμικρή νύξη για τα αισθήματα που τα προκαλούν. Αφού
τα συγκεκριμένα ήταν ενός πάρτυ γενεθλίων, εικάζεται ότι θα ήταν ουρλιαχτά
χαράς. Θα μπορούσαν όμως κάλλιστα να είναι ουρλιαχτά οργής, ή πόνου, ή
απόγνωσης, ή μιας μεγάλης γκάμας αρνητικών αισθημάτων!
Μου έφεραν στο νου τον πολυσυζητημένο γάμο ενός
διάσημου ζευγαριού που έγινε πριν λίγες εβδομάδες. Η εμφάνισή τους στην είσοδο
της εκκλησίας, προκάλεσε ένα ανάλογο υστερικό ξέσπασμα ουρλιαχτών από το πλήθος
που περίμενε για ώρες, απτόητο. Πλήθος ανώνυμο, πλήθος απρόσωπο και, όπως
φάνηκε πλήθος ά-λογο!...... Πλήθος που έκανε τον Καβάφη να γράψει με απελπισία
: «ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί …….» Τι να ακούσουν οι λαοί που
ουρλιάζουν; Πώς να τους μιλήσεις; Μόνο …….. χωρίς λόγια!
Δημοσίευση σχολίου