Είχα την ατυχία να ταξιδεύω με πλοίο εκείνο το σαββατοκύριακο που ο υδράργυρος είχε αγγίξει τους 44ο C. Για να προλάβω τυχόν διαμαρτυρίες, ξέρω πως θα έπρεπε να γράψω «ευτυχία», όχι ατυχία, γιατί την ατυχία την είχαν όλοι οι άνθρωποι που έμειναν στην Αθήνα να παλεύουν τον καύσωνα, όχι οι τυχεροί που κατάφεραν να φύγουν. Όμως, όποιος έζησε τις συνθήκες ταξιδιού σε πλοίο με το έξαλλο πλήθος που ξεχύθηκε προς πάσα κατεύθυνση (η ειρωνεία είναι πως είχα κατεβάσει σε iBook -και ανυπομονούσα να βυθιστώ ξανά για πολλοστή φορά στο συναρπαστικό κόσμο του- το “Far from the madding crowd” του Thomas Hardy! Δεν διάλεγα κανένα άλλο;)  θα συμφωνήσει μαζί μου πως είναι μεγάλη ανάγκη να μπει στα σχολεία ένα μάθημα κοινωνικής συμπεριφοράς, δικαιωμάτων και υποχρεώσεων του πολίτη. Είναι απαραίτητο για το λαό μας, κι αν κρίνω από την αγανάκτηση του Σουρή, ήταν το ίδιο απαραίτητο κι έναν αιώνα πριν! Κι όμως τότε, οι οικογένειες φρόντιζαν να δίνουν την απαραίτητη κοινωνική ανατροφή στα παιδιά και τα μάθαιναν πώς να συμπεριφέρονται στους δημόσιους χώρους, ώστε να τους γίνει συνείδηση ο σεβασμός για τους άλλους ανθρώπους.
Ήθελα πολύ να ήξερα τι σχόλια θα έκανε ο ποιητής, αν έβλεπε το ασφυκτικά γεμάτο σαλόνι του πλοίου και τους επιβάτες –κυρίως νεαρές κοπέλες- που ξάπλωναν ατάραχοι στους καναπέδες πιάνοντας τρεις-τέσσερις θέσεις, ενώ άλλοι δεν είχαν πού να σταθούν. Κι αυτό ήταν το λιγότερο. Όπως λιγότερο ήταν τα προσωπικά τηλεφωνήματα που τα ακούγαμε θέλαμε δε θέλαμε όλοι –περάσαμε ένα τέταρτο καρδιοχτυπώντας: αυτός ο Γιάννης θα τη ζητήσει επιτέλους αυτή την έρημη τη Λένα να βγουν ραντεβού, ή θα συνεχίσει να συμπεριφέρεται «σαν άκαρδο γαϊδούρι»; Και γιατί παρακαλώ, τα γαϊδουράκια είναι άκαρδα; Καλά να τα λέμε αγενή -ποιος θα τα μάθει αυτά τρόπους- αλλά άκαρδα;
Τέλος πάντων, αφήνω το Γιάννη και τη Λένα, αφήνω τον κύριο που πηγαινοερχόταν και με φωνή βαρύτονου της όπερας που καταργεί τα μικρόφωνα αγωνιζόταν να πείσει την κυρία που τον συντρόφευε –και όλο το σαλόνι μαζί της- ότι είναι απαραίτητο σε κάθε πολιτισμένο και αξιοπρεπή άνθρωπο να παρακολουθήσει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ειδικά σεμινάρια γευσιγνωσίας, όπως έκανε εκείνος και, από εκεί που ήταν άσχετος,  θαύμα θαυμάτων, έμαθε να ξεχωρίζει τις ποικιλίες των κρασιών και να τα πίνει με το σωστό τρόπο! Αφήνω και τα πιτσιρίκια με τα ουρλιαχτά τους –φαίνεται ότι τα πιτσιρίκια με τα γερά πνευμόνια δε λείπουν από καμιά εφιαλτική κατάσταση- αφήνω και τα νευρικά πήγαιν’-έλα που δεν σταματούσαν στιγμή, ώστε η πόρτα που έβγαζε στο κατάστρωμα να μην κλείνει ουσιαστικά κι όλος ο καυτός αέρας να μπαίνει μέσα αχρηστεύοντας τον κλιματισμό.
Τα αφήνω όλα αυτά τα κοινά και τετριμμένα και έρχομαι σε κάτι που είδα για πρώτη μου φορά. Ξαφνικά, μέσα στο γενικό πανδαιμόνιο, μπαίνουν από την πόρτα του καταστρώματος δυο κοπέλες και ξαπλώνουν κατάχαμα, ακριβώς πάνω στο πέρασμα της πόρτας.
Η υπεύθυνη του σαλονιού μάλλον φοβήθηκε ότι λιποθύμησαν και ήρθε να ρωτήσει αν είναι καλά, εισπράττοντας για το ενδιαφέρον της μια οργισμένη επίθεση από την αρχηγό του «διδύμου», που ξεφώνισε αγανακτισμένη «μη μου πεις ότι απαγορεύεται κιόλα να ξαπλώσουμε» τρέποντας σε άτακτη φυγή την ταλαίπωρη υπάλληλο που έκανε ευσυνείδητα τη δουλειά της!
Κι έτσι κανείς δεν τόλμησε να ενοχλήσει το ξαπλαρωμένο αχτύπητο δίδυμο, παρόλο που αυτές έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους να τραβήξουν τη γενική προσοχή και πολλοί κινδύνεψαν να τις πατήσουν μπαίνοντας και βγαίνοντας από την πόρτα. Ίσως κάποιοι να τις θεώρησαν πολύ απελευθερωμένες και να είπαν μπράβο τους. Ίσως κάποιοι να αγανάχτησαν. Εγώ προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν υπάρχουν! Προφανώς, όμως, η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο και τα δικαιώματα των πολιτών που θεωρούν δεδομένο ένα ήσυχο και ανενόχλητο ταξίδι, πήραν το δρόμο για τα σκουπίδια, μαζί με όλα τα άλλα χαμένα δικαιώματα όσων ταλαίπωρων έχουμε την ατυχία να γεννηθούμε σ’ αυτή την «ηρώων χώρα»…
0 Responses

Δημοσίευση σχολίου