Μέσα στην ηρεμία των διακοπών, είχα την – ατυχή – έμπνευση να αγοράσω μια Κυριακάτικη εφημερίδα – από αυτές που χρειάζεσαι το καροτσάκι της λαϊκής για να τις μεταφέρεις – για να μάθω τι γίνεται στον κόσμο. Γιατί εδώ που έφτασε η ζωή μας, χωρίς internet, χωρίς τηλεόραση, χωρίς κάποιον, τελοσπάντων, να σου λέει, να σου λέει, να σου λέει, από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν υπάρχεις. Πώς να υπάρξεις εξάλλου, αν δεν μάθεις ποιος έσφαξε ποιον, ή ποιος ανατίναξε πόσους, ή πόσοι πνίγηκαν, πόσοι σκοτώθηκαν, ή, τελοσπάντων, αν δεν πληροφορηθείς όλες τις συμφορές, τις αγριότητες και τις δυστυχίες της Γης; Πώς να ευχαριστηθείς το φραπέ σου, έτσι σκέτο, χωρίς να ξέρεις ποια διάσημη/ος – που δεν τους έχεις ξανακούσει στη ζωή σου – πήγε σε ποιο νησί, με ποια/ον σύντροφο, σε πόσα πάρτυ ξεσάλωσε, τι μπικίνι φορούσε – ή δε φορούσε – πόση κυτταρίτιδα έχει, αν βλέπεται ή δεν βλέπεται χωρίς μακιγιάζ; Μετά από αυτά δεν θα είναι πιο γλυκό το cool and slim σου, αφού και οι διάσημες (;) καλλονές (;) έχουν κι αυτές την ίδια – αν όχι περισσότερη – δόση κυτταρίτιδας με τις άσημες συνανθρώπους τους;
           Έτσι κι εγώ, για να μη μου πέσει πολύ η ηρεμία, πήρα την εφημερίδα μου για να μου «φτιάξει» την Κυριακή μου. Και όντως μου την «έφτιαξε»!
           Κι επειδή, ο καθένας μας εντοπίζει εντελώς υποκειμενικά από το σύνολο των ειδήσεων, αυτές που τον ενδιαφέρουν, στάθηκα κι εγώ, από όλο το παραπάνω υλικό σε μια συνέντευξη, κάποιας σπουδαίας και σοφής συμπατριώτισσάς μας, αστροφυσικού, που δοξάζει την Ελλάδα με το να συμμετέχει σε κάποια κοσμοσωτήρια ευρωπαϊκά διαστημικά προγράμματα, τα οποία φιλοδοξούν να εξερευνήσουν όλες τις σκοτεινές άκρες του ηλιακού μας συστήματος, να ανακαλύψουν αν υπάρχουν άλλα όντα εκτός από εμάς, που υπάρχουν, αν μας κρύβονται κάτω από τη νεκρή επιφάνεια των πλανητών τους, αν μας αποφεύγουν, αν μας παρατηρούν ή δεν μας παρατηρούν και, γενικά, τι συμβαίνει επιτέλους εκεί πάνω που εμείς δεν το ξέρουμε, αλλά θέλουμε να το μάθουμε.
        Δήλωσε, λοιπόν, ή εν λόγω κυρία πως, τα συγκεκριμένα διαστημικά προγράμματα, δεν ψάχνουν για ίχνη ζωής σε άλλους πλανήτες, αλλά για το αν μπορούν – αυτοί οι πλανήτες – να υποστηρίξουν ζωή!
        Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, έχουμε τη Γη μας που είναι το πανέμορφο, φιλόξενο σπίτι μας, που μας ντύνει, μας τρέφει και μας παρέχει τα πάντα, κι εμείς έχουμε βάλει μπροστά το «πρόγραμμα» της καταστροφής της, με πλήρη επίγνωση του τι κάνουμε. Γι’ αυτό ψάχνουμε να βρούμε ένα άλλο «σπίτι». Άντε ας είναι και καλύβι, να πάμε να το καταλάβουμε! Το προτιμάμε, βέβαια, να μην έχει κατοίκους, γιατί τότε θα έρθουμε στη δύσκολη θέση να τους εξοντώσουμε, αλλά στην ανάγκη, τι να γίνει, θα το κάνουμε κι αυτό. Την τέχνη της εξόντωσης όλων των πλασμάτων που μας ενοχλούν, τη μάθαμε καλά πια!....
          Συγνώμη για την αφελή ερώτηση, αλλά γιατί όλα αυτά; Αυτά τα – να θυμηθώ τον Σκρουτζ Μακ Ντάκ και το θησαυροφυλάκιο του – «απιθανικομμύρια» που διατίθενται για τους αστρονομικούς – στην κυριολεξία – μισθούς της εν λόγω κυρίας και των χιλιάδων ομολόγων της σε όλα τα διαστημικά προγράμματα του κόσμου, αν είχαν διατεθεί για τη Γη μας, θα είχαμε ανάγκη να ονειρευόμαστε αποικίες σε άλλους πλανήτες του ηλιακού συστήματος;
         Τι μας έκανε η Γη μας και τι μισήσαμε; Γιατί την καταστρέφουμε; Γιατί δεν κάνουμε πίσω; Γιατί η ανθρωπότητα έχει να επιδείξει σαν κύριο έργο της μόνο καταστροφή, θάνατο και αφανισμό;
         Τι όντα είμαστε, τελικά, οι άνθρωποι;
0 Responses

Δημοσίευση σχολίου