ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΙΑ, ΘΑ ΛΕΩ Ο,ΤΙ ΘΕΛΩ!

Όταν ο George Orwell έγραφε το βιβλίο του 1984 δεν υπολόγισε καλά το χρόνο. Τότε, (το βιβλίο δημοσιεύτηκε το 1949, τον προηγούμενο χρόνο από το θάνατό του) το 1984 φάνταζε πολύ μακρινό. Ωστόσο, ο χρόνος ήταν λίγος για να εκπληρωθούν οι προφητείες του. Κρίνοντας από το ρυθμό που εξελίσσεται η κατάσταση, η δική μου εκτίμηση είναι πως η ανθρωπότητα θα φτάσει στους περιορισμούς της «εγκλημασκέψης» γύρω στο …2084!
Και πολύ λέω, γιατί η κατάσταση έχει ήδη γίνει ανυπόφορη. Δεν τολμάς πια ούτε αστείο να κάνεις, κι αμέσως σου «κολλάει» ο χαρακτηρισμός: Είσαι ρατσιστής. Είσαι ομοφοβικός. Είσαι φασίστας. Είσαι σωβινιστής. Είσαι αριστερός. Είσαι δεξιός. Είσαι οπισθοδρομικός. Είσαι νεωτεριστής (με την κακή έννοια). Είσαι ανεδαφικός. Είσαι ουτοπιστής (βλ. το ευγενικό του ονειροπαρμένος, ή, πιο κοινά, UFO!)
Ό,τι και να πεις, χαμένος είσαι. Το να μείνεις μέσα στα «πολιτικώς ορθά» -ο σύγχρονος αντίστοιχος όρος του «εγκλημασκέψη»- όρια είναι σα να περπατάς σε τεντωμένο σκοινί πάνω από το χάος, χωρίς να ξέρεις καλή ισορροπία περιμένοντας την αναπόφευκτη στιγμή που θα κάνεις τη βουτιά με το κεφάλι.
Μια τέτοια στιγμή ήρθε τον περασμένο μήνα για τον ταλαίπωρο Sir Tim Hunt, νομπελίστα βιολόγο καθηγητή του UCL (University College London), ο οποίος εξαναγκάστηκε σε παραίτηση (ειδοποιήθηκε από τη διεύθυνση του πανεπιστημίου η γυναίκα του, επίσης καθηγήτρια εκεί, ότι πρέπει να τον πείσει να παραιτηθεί για να μην υποστεί ατιμωτική απόλυση) επειδή τόλμησε να κάνει καυστικό χιούμορ. Όταν ρωτήθηκε σε μια συνέντευξη για το πώς βλέπει τις κοπέλλες επιστήμονες, απάντησε ότι προτιμάει στο εργαστήριο άντρες, γιατί τις γυναίκες «ή θα τις ερωτευτείς, ή θα σε ερωτευτούν και, όταν κάνεις κριτική στη δουλειά τους, βάζουν τα κλάμματα».
Μεγάλο έγκλημα! Κανείς –καμμία- δεν έχει ερωτευτεί συνάδελφο –ισσα και κανείς ποτέ δεν άκουσε ότι οι γυναίκες θιγόμαστε εύκολα και δεν «σηκώνουμε» πολλή κριτική. Αλλά και στο κακόβουλο χιούμορ δεν μπορεί κανείς να απαντήσει το ίδιο καυστικά -σχολιάζοντας π.χ τις αντρικές μικρότητες και τα συναδελφικά «μαχαιρώματα»- πρέπει να εξοντώσει επαγγελματικά το δύστυχο που έχει κακή αίσθηση του χιούμορ. Αλλά, μήπως και αυτή η ίδια η αντίδραση, δεν τον επιβεβαιώνει;
Αλλά, ακόμα και σε λιγότερο ακραία παραδείγματα, πόσες φορές δε φτάσαμε να δαγκώσουμε τη γλώσσα μας για το πιο απλό που μας ξεφεύγει; Όπως εγώ, που τόλμησα να μαλλώσω την βαφτιστήρα μου γιατί διάλεξε στον ανηψιό μου ένα ροζ κουτί με βάφλες που είχε απέξω μια πριγκίπισσα –δε-θυμάμαι-πώς-τη-λένε του Disney! «καλέ, αυτό θα πάρουμε στο παιδί;» της είπα, για να εισπράξω ένα άγριο βλέμμα από τον προφανώς gay ταμία και να υποχρεωθώ να συμπληρώσω: «εντάξει, όχι ότι πειράζει, αλλά αν έχει άλλο χρώμα και σχέδιο, το προτιμάμε…»
Και με το που κατέβηκα το σκαλοπάτι της εξόδου μετάνοιωσα για τη δειλία μου! Γιατί παρακαλώ πρέπει να ντρέπομαι που δεν παίρνω ροζ πριγκίπισσες σε ένα αγόρι; Έτσι μου αρέσει τα αγόρια μπλε και τα κορίτσια ροζ. Και γελάω με τα ανέκδοτα για τις ξανθιές και τα επαναλαμβάνω! Επιτέλους πια, θα λέω ό,τι θέλω και θα γελάω με ό,τι θέλω κι αρνούμαι ότι το χιούμορ μου ή η γνώμη μου ή το γούστο μου είναι «εγκλημασκέψη». Και θα φοράω στα παιδιά-γατιά-σκυλιά μου ροζ στα κορίτσια και μπλε στα αγόρια. Και θα τους λέω ότι τα φύλα είναι δύο κι όχι τρία. Κι όποια ξανθιά θίγεται, ας πάει να τα …βάψει καστανά…
Ετικέτες , , ,
0 Responses

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)