Μια συμπαθέστατη κοπελίτσα, μου έκανε τις προάλλες μια
ερώτηση, που για μια στιγμή με άφησε να σκέφτομαι, χωρίς να μπορώ να της δώσω
απάντηση.
Γιατί γράφετε; Μου είπε. Και ήταν πολύ ευγενική για να
προσθέσει: και μάλιστα για ανθρώπους που λίγο σκοτίζονται γι’ αυτά που γράφετε
και δεν θα τους στοίχιζε καθόλου το να μην ξαναγράφατε λέξη στη ζωή σας!
Γιατί γράφω, αλήθεια; Στάθηκα κι εγώ να ρωτήσω τον εαυτό μου.
Κι ο εαυτός μου δεν απάντησε. Τότε μου ήρθε στο νου ο πρόλογος από το περίφημο ποίημα
του James Elroy Flecker, “The golden journey to Samarkand”.
We who with songs
beguile your pilgrimage and swear that Beauty lives though lilies die
We poets of the proud
old lineage who sing to find your hearts, we know not why……
(Εμείς που μαγεύουμε με τραγούδια το προσκύνημα σας και ορκιζόμαστε πως η ομορφιά ζει παρόλο που
τα κρίνα πεθαίνουν
Εμείς οι ποιητές της περήφανης παλιάς γενιάς που τραγουδάμε για να
βρούμε τις καρδιές σας, χωρίς να ξέρουμε γιατί…..)
Αν δεν έγραφε ο Flecker, ποιος θα είχε περιγράψει το ταξίδι
στη Σαμαρκάνδη; Ποιος θα υμνούσε τις χρυσές πύλες της Βαγδάτης και της Δαμασκού;
Και τώρα, που δεν απόμεινε τίποτα από εκείνη την αλλοτινή της ομορφιά, ποιος θα
την ήξερε, αν εκείνοι που την είδαν, δεν έγραφαν γι’αυτήν;
Ο χρόνος, οι πόλεμοιμ η κακία κι η βαρβαρότητα αφανίζουν ότι κάποτε
έστεκε περήφανο και ξακουστό. Αν κανείς δεν έγραφε, αν κανείς δεν υμνούσε, αν
κανείς δεν τραγουδούσε, οι μνήμες θα είχαν χαθεί………….
Μπορεί κάποιοι να μην ενδιαφέρονται, να μη θέλουν να μάθουν
τι υπήρξε και πια δεν υπάρχει. Για όσους όμως πονούν γι αυτόν τον κόσμο και τη
ζωή του, οι φωνές αυτών που γράφουν είναι, όλες μαζί ενωμένες, η γέφυρα που
ενώνει τις γενεές, πάνω και πέρα απ’ το χρόνο. Για όσους θέλουν να ακούσουν. Για
όσους θέλουν να μάθουν………..
Δημοσίευση σχολίου