Πριν λίγες μέρες διάβασα
την ιστορία μιας γυναίκας, γραμμένη από την ίδια, η οποία μπλέχτηκε σε μια
μπερδεμένη περιπέτεια που της στοίχισε την καταστροφή της ζωής της, το δημόσιο
εξευτελισμό της και παρά λίγο να της στοιχίσει και την ελευθερία της.
Δεν θα διηγηθώ όλη την περιπέτεια. Θα σταθώ μόνο στην αρχή
της: παντρεμένη, με δυο παιδιά, γύρω στα 40, φίλους, οικονομική άνεση και χρόνο
για να τον αφιερώσει όπου την ευχαριστούσε. Και διάλεξε μια ιντερνετική σχέση
με κάποιον που δεν έβλεπε – ούτε και είδε ποτέ – στον οποίο εμπιστεύθηκε το
όνομα, τη διεύθυνση και τις κρυφές τις σκέψεις της, που δεν τις είχε πει ποτέ,
σε κανένα.
Είχε ανάγκη για ένα φίλο, είπε, που θα την άκουγε όπως
ακριβώς ήταν, όχι όπως ήθελε να είναι. Ένα φίλο από τον οποίο δεν θα είχε
κανένα μυστικό. Να ζεις από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί μ έναν άνθρωπο που
αισθάνεσαι πως δε σε ξέρει. Να περιστοιχίζεσαι από φίλους που δεν εμπιστεύεσαι.
Να σχετίζεσαι μ’ έναν άνθρωπο που δεν είδες και που δεν θα δεις ποτέ και να
εθίζεσαι τόσο σ’ αυτή τη σχέση, που να μη μπορείς να απαγκιστρωθείς!
Πόσο τραγικός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που ζει παράλληλη
ζωή με τον εαυτό του, χαμένος στο κυνηγητό του εαυτού του, χωρίς να καταφέρνει
να τον πιάσει; Και πόσο τέλειος ηθοποιός είναι ο άνθρωπος που παίζει ρόλους
χωρίς να δείχνει ποτέ και σε κανένα τον εαυτό του;
Και, τελικά, αν ζούσε κανείς κάθε μέρα, μ’ αυτόν τον τέλειο
άγνωστο «φίλο» που του εμπιστεύεται όλες τις μύχιες σκέψεις του, μήπως και πάλι
δεν θα άρχιζε το κρύψιμο και το «δεν με ξέρει», για να καταλήξει ξανά να ψάχνει
για κάποιον άλλο «φίλο» τον οποίο μπορεί να εμπιστευθεί απόλυτα;
Δημοσίευση σχολίου