Διάβαζα τώρα τελευταία
κάποια άρθρα για τον βιολογικό πόλεμο, για τον εχθρό που σε σκοτώνει χωρίς να
τον βλέπεις. Και δεν μπόρεσα να μην απορήσω με το πόσο εγκλωβισμένοι είμαστε,
εμείς οι άνθρωποι, στην πεποίθηση: «ότι βλέπω κι ότι αγγίζω μόνο αυτό υπάρχει,
μόνο αυτό είναι αληθινό».
Κι αναρωτήθηκα πόσα
πράγματα στο δικό μας προσωπικό μικρόκοσμο βλέπουμε κι αγγίζουμε;
Βλέπουμε κι αγγίζουμε
το ωραίο καθαρό μας σπίτι. Τα μικρόβια που μας αρρωσταίνουν μέσα σ’ αυτό, δεν
τα βλέπουμε.
Βλέπουμε κι αγγίζουμε
–Θεός φυλάξει- τους πολιτικούς μας στη δημόσια ζωή τους. Η «αόρατη» ζωή τους
που μας διαλύει, μένει κρυμμένη προσεκτικά μακριά απ’ τα μάτια μας.
Έχουμε πάνω και γύρω
μας ένα ορατό σύμπαν. Τη μαύρη τρύπα που είναι το κέντρο του γαλαξία μας- και
καταπίνει ότι την πλησιάσει – δεν τη βλέπουμε.
Βλέπουμε κι αγγίζουμε
ανθρώπους. Δικούς μας κοντινούς και πολύ αγαπημένους. Τον αόρατο κόσμο τους –
που ίσως κρύβει κάτι πολύ καλό, ή, ίσως, κάτι πολύ επικίνδυνο – δεν το
βλέπουμε.
Βλέπουμε κι αγγίζουμε
τον εαυτό μας. Παρακολουθούμε τις αντιδράσεις μας, τις αποφάσεις μας, τις
επιλογές μας – το άνοιγμα και το κλείσιμο του μυδιού. Το χάος των αόρατων
σωματιδίων του όμως, ξεφεύγει απ’ την επίγνωσή μας. Τις ακτίνες του ήλιου τις
νιώθουμε ζεστές κι ευεργετικές όταν σηκώνουμε το πρόσωπο μας στον ουρανό. Τις
υπεριώδεις ενέργειες που δαγκώνουν κάτω απ’ το φιλί δεν τις αισθανόμαστε…
Πώς θα ήταν η ζωή μας
αν μπορούσαμε να δούμε όλους τους κόσμους, ορατούς και αόρατους, μικρούς και
μεγάλους, παράλληλους και άγνωστους και ασύλληπτους για το νου μας;
Δημοσίευση σχολίου