Θέλουμε δεν θέλουμε, όπου σταθούμε, κι όπου βρεθούμε, άλλο δεν ακούμε κι
άλλο δεν συζητάμε κι άλλο δεν διαβάζουμε, από εκλογές – κυρίως και
επαναληπτικές – ντόπιες εκλογές, ευρωπαϊκές εκλογές, ακόμα και μελλοντικές
εκλογές. Οι πρώην, νυν και μελλοντικοί αρχηγοί παίρνουν και δίνουν – στην
κυριολεξία – εξαγγέλλουν και υπόσχονται, μας θεωρούν ηλίθιους και τους θεωρούμε
ανέντιμους κι αποτυχημένους.
Και, μέσα στη γενική ανησυχία, καθόμουν κι εγώ κι έκανα παρατηρήσεις πάνω
στο όριο ανοχής των λαών! Έβαλα δίπλα-δίπλα τις φωτογραφίες των πιο διάσημων
«σταρ» της πολιτικής και προσπαθούσα να τους κοιτάξω με αντικειμενικό βλέμμα.
«Φαντάσου», είπα στον εαυτό μου, «ότι δεν έχεις ακούσει να μιλούν ποτέ γι’ αυτούς.
Ότι δεν τους ξέρεις καθόλου. Κοίταξε τα πρόσωπα τους και σκέψου τίνος η
φυσιογνωμία θα σου γεννούσε εμπιστοσύνη, ποιον θα ήθελες, βλέποντας τον, να τον
πλησιάσεις, να τον γνωρίσεις, να τον έκανες φίλο σου».
Ο ένας με κάρφωνε – ευτυχώς χωρίς να με βλέπει – με ένα βλέμμα αγέλαστης
κακιασμένης οργής, ανοίγοντας ένα στόμα με οδοντοστοιχίες ανησυχητικά παρόμοιες
με καρχαρία. Το περίσσευμα παχυσαρκίας και λίπους τον καθιστούν – σύμφωνα με
τους στοιχειωδέστερους κανόνες του marketing- παντελώς ακατάλληλο να μιλάει για
λιτότητα, κι ακόμη περισσότερο να την επιβάλλει.
Ο άλλος είχε το βλέμμα χαμένο στο υπερπέραν, με ολοφάνερη νευρικότητα,
παρά το «ταξίδεμα». Ίσως το «χόρτο» των φοιτητικών του χρόνων του έπεσε πολύ, ή
ίσως και λίγο, ποιος να ξέρει!....
Μετά ακολουθούσε το «μαγκάκι» με το μισόκλειστο μάτι και το χαμόγελο που
έμοιαζε ακτινογραφία της οδοντοστοιχίας. Είχα ένα τέτοιο φίλο κάποτε, θυμάμαι.
Έπρεπε κάθε μέρα να ακούμε τον κατάλογο με τις κατακτήσεις και τις περιπέτειες,
αλλά πάντα είχα την – ανεπιβεβαίωτη- υποψία ότι γλυκοκοίταζε έναν φίλο της
παρέας…
Η κυρούλα με τα τεράστια γυαλιά, ίσως θα ήταν στο φυσικό της περιβάλλον
στη λαϊκή, να διαμαρτύρεται γιατί
ανέβηκαν οι πατάτες και τα φασολάκια. Ίσως κάποιος παραγωγός τη λυπόταν και
έριχνε τις τιμές.
Για το παρανοϊκό απομεινάρι μιας εποχής που πέρασε, τι να σχολιάσει
κανείς; Η σοβαρότητα της πάθησης γίνεται εμφανής ακόμη και χωρίς πτυχίο
ψυχολογίας. Ή να σχολιάσω τον άλλον με το βαμμένο κοκκινοκαφέ – όχι μαλλί, σας
την έφερα! – δέρμα του κεφαλιού, μήπως και δείξει η κάμερα γκρίζα ρίζα και μας
περάσουν οι κοπελιές για γέρους……
Στο τέλος, μου ήρθε στο νου μια φωτογραφία από κάποια απ’ όλες τις
«συνόδους κορυφής» που δικαιολογούν λίγες μέρες καλοπέρασης των αρχηγών των
κρατών, με πολυτέλεια πληρωμένη απ’ τους ηλίθιους φορολογούμενους των
αντίστοιχων κρατών.
Στη φωτογραφία ήταν οι τότε αρχηγοί των ευρωπαϊκών κρατών κι ο τότε
«πλανητάρχης», εκείνη η διάνοια «με το σπινθηροβόλο βλέμμα, τον θυμάστε; Αυτός
που διαδέχτηκε το σεξομανή με αδυναμία στις «αφρατούλες» χαζοχαρούμενες. Που
δυσκολευόταν να καταπιεί και το μπρέτσελ του χωρίς να πνιγεί. Που δεν έδινε την
πρέπουσα σημασία στις νουθεσίες της «πρώτης κυρίας» μαμάς και μετά το
μετάνοιωνε….
Σε κείνη τη φωτογραφία ήταν κι ο μέγας και πολύς αρχηγός του παγκόσμιου
πορτοφολιού, προτού βέβαια γίνει παγκόσμια γνωστή η μικρή του «αδυναμία» στο να
βιάζει καμαριέρες. Και να βγάζει κι ένα «χαρτζιλίκι» από καμιά-δυό πόρνες. Τι να κάνει ο άνθρωπος, πολλά έξοδα η
θέση…… και στο κάτω-κάτω, όπως είπε κι ο ίδιος σ’εκείνο τον «απαίσιο» δικαστή
που του έκανε το σπουδαίο: « σιγά κ. πρόεδρε, δεν ήταν τίποτα. Πόρνες ήταν….»
Τέλος πάντων, τότε δεν τα ξέραμε ακόμα αυτά και δεν τον είχε διαδεχθεί η
πορτοκαλί – λόγω solarium- κυρία με τα άσπρα μαλλιά…… Και τότε, θυμάμαι – με τα λίγα που ήξερε το
φτωχό μου μυαλό – τους κοίταζα και σκεφτόμουν: ρε παιδιά, μήπως κάποιος μας
δουλεύει για τα καλά; Μήπως;
Δημοσίευση σχολίου