Δεν προλάβαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ήρθε ο χειμώνας και κιτρίνισαν τα φύλλα και πάλι ήρθε η εαρινή ισημερία και η αλλαγή της ώρας που- απ’ ότι έχω διασταυρώσει από πολλούς ανθρώπους – μας φέρνει τα πάνω –κάτω στο βιολογικό μας ρολόι. Και, τις προάλλες που περπατούσα στους άθλιους δρόμους της άσχημης πόλης μας που όμως, το φως κι ο χλιαρός αέρας κατάφερναν να τους ομορφύνουν κάπως, αναρωτιόμουν πως πέρασε κι αυτός ο χειμώνας χωρίς να το πάρω είδηση, χωρίς να τον χορτάσω, χωρίς να κουραστώ απ’ τη συννεφιά και το κρύο και να νοσταλγήσω τη ζέστη του ήλιου.

Υποτίθεται ότι ο χειμώνας είναι η φυσική κυοφορία. Η κυοφορία όμως είναι πάντα κουραστική. Όλα τα πλάσματα, όταν κυοφορούν, περιμένουν ανυπόμονα την ώρα της γέννας. Ο χειμώνας γιατί γλιστράει πάντα μέσα απ’ τα χέρια μας, αφήνοντας πίσω του την αίσθηση του φευγαλέου και του ανικανοποίητου;

Η μόνη απάντηση που μπόρεσα να σκεφτώ είναι ότι με τις εποχές συμβαίνει το ίδιο που συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Με κάποιους ανθρώπους – ελάχιστούς, δυστυχώς – μπορεί να περάσεις ολόκληρη μέρα και στο τέλος ο χρόνος να σου έχει φανεί ελάχιστος, τόσο ξεκούραστη και ανάλαφρη είναι η παρουσία τους. Ακόμη κι όταν τους φέρνεις μετά στο νου σου, η μνήμη τους πιο πολύ θυμίζει την ευγενική φευγαλεότητα της σκιάς, παρά τον χωροκατακτητικό δυναμισμό της ανθρώπινης παρουσίας.

Είναι οι άνθρωποι που μαζί τους υπάρχεις, όπως υπάρχουν τα χρώματα με κάθε τους λεπτή κι ανάλαφρη απόχρωση, μέσα στο γκρίζο φως του χειμώνα.

Απ’ την άλλη είναι οι άνθρωποι που η κάθε ώρα μαζί τους, έχει το βάρος μιας ολόκληρης μέρας, κι όταν τους σκέφτεσαι μετά, είναι σαν να βλέπεις να περνάει μπροστά απ’ τα μάτια σου μια ολόκληρη θορυβώδης, φωτισμένη αμαξοστοιχία μέσα σε μια σκοτεινή νύχτα. Είναι οι άνθρωποι που σε κατακλύζουν με την κίνηση, το θόρυβο και την πληθωρικότητα της παρουσίας τους σε τέτοιο βαθμό, που όσο είσαι μαζί τους ξεχνάς και το πως σε λένε.

Ακριβώς όπως το εκτυφλωτικό φως της άνοιξης – και πολύ περισσότερο ο ήλιος του καλοκαιριού – σβήνει τις λεπτότερες αποχρώσεις και ξασπρίζει τα πάντα.

Τη σιωπή του χειμώνα πρέπει να σταθείς να την ακούσεις. Τη φλυαρία και το θόρυβο της άνοιξης και του καλοκαιριού τα κουβαλάς παντού μαζί σου. Κι είναι τόσο εύκολο να αφεθείς στο τραίνο να σε πάρει μακριά!

0 Responses

Δημοσίευση σχολίου