Δεν μου αρέσει ούτε να βλέπω, ούτε να ακούω, ούτε – πολύ περισσότερο – να γράφω «κακίες». Κάποια πράγματα όμως παραείναι προκλητικά για να τα αγνοήσει κανείς. Για παράδειγμα, αυτό που διάβασα σε ένθετο παρουσιάσεων βιβλίων - που πάσχει να συναγωνιστεί το Times Literary Review, αλλά όσο και να πάσχει δεν περνάει ούτε δίπλα – ότι, δηλαδή, τα επτά στα δέκα βιβλία που εκδόθηκαν μέχρι τον Ιούλιο ήταν αυτοβιογραφικά! Και μάλιστα σε ένα, κάποιος έκανε τον κόπο να μαζέψει πολλές αυτοβιογραφίες συγγραφέων! Μια απ’αυτές τις συγγραφείς του έκανε τη δύσκολη – επειδή ήταν η νεώτερη – αλλά τελικά «υπέκυψε» κι αυτή αφού το καλοσκέφτηκε, προφανώς για να μη στερήσει από τους αναγνώστες της τη χαρά να μάθουν τα ελεγχόμενα απόκρυφα της ζωής της! Έλεος!

Είναι αρκετό το ότι η πλήξη κι η ανία μιας μίζερης ζωής μεταφέρεται – είτε το θέλουμε είτε όχι – στα λίγο – πολύ αυτοβιογραφικά βιβλία των περισσότερων σύγχρονων συγγραφέων. Να καταναλώνεται και τόσο χαρτί για να εξυπηρετήσει απλά και μόνο το ναρκισσισμό του, πάει πολύ, νομίζω. Και να ‘χει και την ψευδαίσθηση ότι το κοινό θα λατρέψει την ανία από την οποία προσπαθεί ο ίδιος να ξεφύγει, γράφοντας!....

Βέβαια, υπάρχει η δικαιολογία ότι οι αυτοβιογραφίες είναι αυτή την περίοδο στη μόδα, και στην Αμερική και στην Ευρώπη. Πώς να το κάνουμε, όμως, βρέ παιδιά, πρέπει να έχουμε και ένα στοιχειώδες «γνώθι σαυτόν».

Στον διεθνή χώρο, εκδίδονται αυτοβιογραφίες – όσο κι αν προσωπικά έχω αντιρρήσεις για το είδος – του βεληνεκούς της Jennifer Grand (κόρης του Cary Grand) και της Judy Golding (κόρης του νομπελίστα συγγραφέα του The Lord of the flies, William Golding) όχι της Μαριώς από τα Σούρμενα! Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τη Μαριώ από τα Σούρμενα, η οποία μπορεί πράγματι να έχει ζήσει μια συναρπαστική ζωή που να αξίζει να καταγραφεί και να διαβαστεί από χιλιάδες αναγνώστε!....

Τυχαία η κρίση που περνάει τα τελευταία χρόνια το βιβλίο; Δεν νομίζω…….