Αγαπητοί μου,
Αν θέλετε να διαβάσετε κάτι ευχάριστο για τον καινούριο
χρόνο, θα σας συμβούλευα να μη συνεχίσετε την ανάγνωση!
Με άλλα λόγια, όσο κι αν έστυψα το μυαλό μου, δεν βρήκα και
πολλά ευχάριστα πράγματα να σας γράψω. Δεν μπορώ καν να σας ευχηθώ καλό νέο
χρόνο.
Στην περιοχή μου, τα μεσάνυχτα της ημερολογιακής αλλαγής,
κάποιοι άνθρωποι έριχναν βεγγαλικά και φώναζαν από τα μπαλκόνια τους: έξω, να
φύγει το 2020!
Αισιόδοξοι άνθρωποι! Να φύγει το 2020 και να έρθει τι; Το
πρωί, που ξύπνησαν μετά από τον όποιον τρόπο ξόρκισαν και έδιωξαν το μισητό
χρόνο -κι εγώ τον βρίσκω μισητό, δεν υπάρχει αμφιβολία- όμως, τι ακριβώς είχε
αλλάξει στη ζωή τους; Και, μέχρι τώρα, που έχουν περάσει ήδη οι πρώτες μέρες,
με την ίδια ακριβώς αδυσώπητη ταχύτητα του χρόνου που έφυγε, τι ακριβώς άλλαξε;
Οπωσδήποτε, θα υπάρξουν άνθρωποι που, μέσα σε μια στιγμή,
μια μέρα, ένα μήνα, σε ολόκληρο το χρόνο, τέλος πάντων, θα πάρουν κοσμογονικές
αποφάσεις, θα βάλουν άλλα θεμέλια στη ζωή τους, θα τους ανοιχτούν άλλες
προοπτικές, έξω από τα συνηθισμένα. Μπράβο τους, καλό για αυτούς! Όμως, για τη
συντριπτική πλειοψηφία των κοινών θνητών, ο ένας χρόνος διαδέχεται τον άλλον σε
μια μονότονη επίπεδη συνέχεια. Και, για την ακρίβεια, ο χρόνος συνεχίζει να
τυλίγεται γύρω από το ίδιο κουβάρι, ενώ η ανθρωπότητα τυλίγεται μαζί του, σαν
ελάχιστα μόρια σκόνης κολλημένα πάνω στο νήμα.
Κάθε χρόνος που περνάει προστίθεται πάνω στους άλλους και
κάθε γενεά ανθρώπινη προστίθεται, κι αυτή, πάνω στις προηγούμενες. Και κάθε νέα
κοσμοθεωρία -ή απλά θεωρία- προστίθεται, ή διορθώνει, ή ανατρέπει τις
προηγούμενες, με αποτέλεσμα, μια ιδέα, ή ένα σύστημα, που έγινε αιτία να χαθούν
πολλές ανθρώπινες ζωές, σήμερα να μην εντυπωσιάζει και να μην παθιάζεται κανείς
για ό,τι χθες ήταν το πιο σπουδαίο δόγμα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Έτσι χτίζονται και χάνονται αυτοκρατορίες και βασίλεια, έτσι ανεβαίνουν και πέφτουν τύραννοι, έτσι υψώνονται τείχη, τα οποία γίνονται τάφος ανθρώπινων ψυχών (όπως το τείχος του Βερολίνου) για να γκρεμιστούν μετά μέσα σε μια νύχτα και κανείς να μην θυμάται γιατί έπρεπε να πεθάνουν τόσοι άνθρωποι όταν προσπάθησαν να το αψηφήσουν.
Έτσι ξεκίνησαν χιλιάδες νεαρά παιδιά, στην ακμή της ζωής
τους, για να πάνε σε μέρη μακρινά και εντελώς διαφορετικά από την πατρίδα τους,
υπηρετώντας τα αποικιακά οράματα, που κάποιοι τους “πούλησαν” για ιδανικά.
Έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν ποτέ πίσω. Και σήμερα οι χώρες τους καταδικάζουν οι
ίδιες το αποικιοκρατικό παρελθόν τους και παραδέχονται πως σκότωσαν άδικα τα
παιδιά τους, δηλαδή, έμμεσα παραδέχονται ότι τα θεωρούσαν, “scum of the earth”,
τη βρώμα, δηλαδή, της γης, όπως ονόμαζε τους στρατιώτες του ο περίφημος “ήρωας”
νικητής του Βατερλώ, ο Ουέλλινγκτον!
Τόσες χιλιάδες χρόνια, τόσο πολύ νήμα στο κουβάρι του χρόνου και το μόνο σταθερό της ανθρωπότητας είναι ο πόνος και ο θάνατος που προστίθεται πάνω στον πόνο και στο θάνατο, εξαιτίας της ανθρώπινης βλακείας και κακίας! Επιτέλους, πια, κανείς δεν κουράζεται;
Αγαπητοί μου,
Με συγχωρείτε αν σας στενοχώρησα. Να είσαστε όλοι καλά, αλλά δεν μπορώ να σας ευχηθώ καλή νέα χρονιά. Γιατί δεν έχει τίποτα το νέο και τίποτα καλό. Θα μπορούσε, όμως, να είχε, αν όλοι μαζί αποφασίζαμε να πετάξουμε κάθε τι παλιό, να κόβαμε οριστικά το νήμα και τη σκόνη του και να αρχίζαμε από την αρχή, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του ποιητή:
“Πήραμε τη ζωή μας λάθος, Κι αλλάξαμε ζωή...”
Νινέττα Βολουδάκη 5 Ιανουαρίου 2021
