Πριν από αρκετό καιρό, πήρα ένα μεγάλο μάθημα από μια καθαρίστρια, στην οποία προσπάθησα να πω τη γνώμη μου για τον καθαρισμό ενός κοινόχρηστου χώρου. «Με συγχωρείτε,» μου απάντησε αξιοπρεπέστατα, «αλλά, αυτό είναι το επάγγελμα μου. Εσείς πείτε μου τι θέλετε να γίνει και, το πώς θα γίνει, θα το αποφασίσω εγώ.»

Η αξιοπρέπεια και ο επαγγελματισμός σ’ όλο τους το μεγαλείο και της χρωστάω μεγάλη χάρη για το μάθημα.

Τη θυμήθηκα και πάλι τώρα τελευταία, όταν διάβασα κάποια άρθρα για τη «διαμάχη» που υπάρχει ανάμεσα σε επιμελητές και συγγραφείς. Ανάμεσα στα πολλά, διάβασα και για ένα γνωστό ποιητή που αποδείχτηκε μετά θάνατον ότι χρωστούσε όλη του τη δεξιοτεχνία στον επιμελητή του. Τα βραβεία του, δηλαδή και οι έπαινοι και η δόξα, ανήκαν, ουσιαστικά, στον επιμελητή που έπαιρνε κακογραμμένα ποιήματα και τα μετέτρεπε σε αριστουργήματα!

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι, γιατί δεν κάθονταν οι δύο τους, να βάζει ο ένας τις ιδέες κι ο άλλος τη γλωσσική του δεινότητα και να υπογράφουν από κοινού τα έργα τους. Κι ακόμα περισσότερο δεν καταλαβαίνω γιατί, κάποιος που δεν ξέρει να χειρίζεται τη γλώσσα του, πρέπει να γίνεται συγγραφέας ή ποιητής. Χάθηκαν τα επαγγέλματα απ’ τον κόσμο;

Κάποια λάθη ή απροσεξίες είναι φυσικό να ξεφεύγουν ακόμη και στον πιο έμπειρο και ταλαντούχο συγγραφέα. Κείμενο όμως που χρειάζεται δύο για να δοθεί στο κοινό, καλό θα είναι να μην εκδίδεται καθόλου, εκτός αν, όπως είπαμε, ένας το σκέφτεται κι ένας το γράφει. Αν είναι δυνατόν να δηλώνει κάποιος συγγραφέας και να μην ξέρει να γράφει!

Κι ακόμα περισσότερο ανήκουστο είναι να δηλώνει κάποιος επιμελητής/-τρια και να παίρνουν στα χέρια τους ένα κείμενο για να το βγάζουν αγνώριστο. Όπως κάποιο ιστορικό μυθιστόρημα με μια ολόκληρη σελίδα βιβλιογραφία, το παρέλαβε μια περίφημη επιμελήτρια με γνώμονα τον ΠΥΡΣΟ και του άλλαξε – εκτός απ’ τα φώτα – τα περισσότερα ιστορικά γεγονότα!!!...

Είπαμε ότι οι συγγραφείς της εποχής μας είμαστε χάλια, σε σχέση με τους παλιούς κολοσσούς της λογοτεχνίας. Ας αφεθούμε όμως να ρεζιλέψουμε μόνοι μας τον εαυτό μας. Τέτοιο εξευτελισμό – να υπογράφουμε κάτι που δεν το έχουμε γράψει – δεν το αξίζουμε. Κι όποιος συνάδελφος έχει αντίθετη άποψη, θα μου άρεσε να τη μάθω!

Γιατί η κατάσταση πια ανάμεσα σε εκδότες και συγγραφείς, αντί για ευχάριστη συνεργασία με κοινό σκοπό το όφελος και των δύο, έχει εξελιχθεί σε «ευγενική» διαμάχη!

Έχω ακούσει εκδότη να αρνείται να δημοσιεύσει το βιβλίο συγγραφέα, γιατί είχε μέσα μια ευτυχισμένη οικογένεια, επειδή ι ίδιος, εκείνη την εποχή έπαιρνε διαζύγιο!

Και μετά συζητάμε για ελευθερία λόγου!

0 Responses

Δημοσίευση σχολίου