Αυτή η εποχή μου θυμίζει ένα πολύ παλιό και πολύ γλυκό σονέτο – νομίζω του Δροσίνη, αν και δεν είμαι βέβαιη:

Χειμώνιασε και φεύγουν τα πουλιά,

γοργός ο γερανός τα πελαγώνει,

και η φλύαρη χελιδονοφωληά

χορτάριασε παντέρημη και μόνη.

Του σπίνου χάθηκ’ η γλυκειά λαλιά,

φοβήθηκ’ ο μελισσουργός το χιόνι

κι η σουσουράδα κάτω στην ακρογιαλιά

δεν τρέχει, δεν πηδά, δεν καμαρώνει.

Στης λυγαριάς τ’ ολόξερο κλαδί

του φθινοπώρου φτωχικό παιδί

ο καλογιάννος, πρόσχαρος προβάλλει,

με λόγια σιγανά και ταπεινά,

μικρός προφήτης φτερωτός, μηνά

την άνοιξη που θα γυρίσει πάλι.

Κάπου θα πρέπει να υπάρχουν παραλίες με λυγαριές και καμαρωτές σουσουράδες. Τι στο καλό, όλες χάθηκαν; Λυγαριές και σουσουράδες; Δεν μπορεί……

Ο Σεπτέμβριος ήταν η πρωτοχρονιά των Βυζαντινών.

Η φυσική, αβίαστη ακολουθία του κύκλου των εποχών. Με το τέλος του καλοκαιριού τελειώνει κι ο χρόνος, τελειώνει και η συγκομιδή κι όλες οι σοδειές μπαίνουν στις αποθήκες για να βγει ο χειμώνας.

Έτσι έρχεται λογικά και φυσικά να δουλεύει ο άνθρωπος, όταν ο ήλιος λάμπει κι η μέρα είναι μεγάλη. Όταν η νύχτα, ζεστή κι αρωματισμένη, δεν σου αφήνει μεγάλη επιθυμία για ύπνο, αλλά πιο πολύ σε σπρώχνει να βγεις να χαζέψεις τα αστέρια. Το σκοτάδι, τότε, δεν είναι η πόρτα που σε κλείνει μέσα, αλλά ο δρόμος που ανοίγει για όλους τους μακρινούς γαλαξίες.

Ο χειμώνας είναι αυτός που σε ετοιμάζει για περισυλλογή, για να καταναλώσεις ότι μάζεψες το καλοκαίρι, για να σκεφτείς πως θα αξιοποιήσεις ότι κέρδισες.

Κι ο Σεπτέμβριος είναι η φυσική κι απλή αρχή. Η ετοιμασία για τη νέα σπορά, η ετοιμασία για το χειμωνιάτικο συμμάζεμα που θα φέρει, σιγά-σιγά, τη νέα αναγέννηση.

Έτσι απλά, φυσικά και ήρεμα κυλούσε η ζωή….

Τώρα, η δική μας χρονιά ξεκινάει απ’ τη μέση του πουθενά μέσα στην καρδιά του χειμώνα, εντελώς άσχετα. Καμμιά αρχή δεν υπάρχει τότε, ούτε καν στη δική μας ζωή που – ούτως ή άλλως – είναι άσχετη με τον κύκλο των εποχών.

Εμείς τρέχουμε, τρέχουμε, μέρα-νύχτα, όλους τους καιρούς κι όλες τις εποχές, κυνηγώντας τη ζωή που τρέχει κι αυτή σαν τρελή για να μας αποφύγει.

Άσχετες οι αρχές μας, άσχετα τα τρεξίματά μας, μάλλον άσχετη– φοβάμαι– θα είναι και η κατάληξή μας…..