Πάντοτε αναρωτιόμουν τι ωθεί τους ανθρώπους να γράψουν την αυτοβιογραφία τους. Πώς είναι κανείς τόσο βέβαιος ότι η ζωή του ενδιαφέρει τους άλλους. Γιατί να τους ενδιαφέρει; Αν κάνει κάποια σημαντικά πράγματα, ή έχει ένα ξεχωριστό ταλέντο, η δουλειά και η προσωπικότητα είναι μάλλον αυτά που μιλούν από μόνα τους. Γιατί να μιλήσει ο ίδιος για τη ζωή του; Μήπως είναι οι ημερομηνίες που έχουν σημασία;

Και ποιος είναι απόλυτα ειλικρινής γράφοντας για τον εαυτό του; Ποιος δεν θα πέσει στον πειρασμό να ωραιοποιήσει ανθρώπους και καταστάσεις; Όταν γράφω για τη γέννησή μου – έτσι όπως μου τη διηγήθηκαν – με τη βεβαιότητα ότι γράφω για ένα εξαιρετικό γεγονός και έχω την πεποίθηση ότι αυτό το γεγονός σημαδεύτηκε από ένα θαύμα, δεν δηλώνω, άθελα μου, λιγάκι εγωπαθής;

Μην παρεξηγηθώ. Δεν είναι ότι αμφισβητώ την αξία των μικρών και των μεγάλων θαυμάτων στη ζωή μας. Και το ότι ανοίγω τα μάτια μου στο φώς της κάθε μέρας, θαύμα το θεωρώ. Αλλά δικό μου, προσωπικά σημαντικό θαύμα. Το να θεωρήσω τη δική μου ζωή ένα γενικό και «κοσμοσωτήριο» θαύμα, νομίζω, παραπέμπει σε άλλο κεφάλαιο!

Ποιος, επίσης, δεν θα «σκεπάσει» γεγονότα και καταστάσεις που τον πλήγωσαν ή δεν θα θελήσει να ρίξει τα βάρη σε κάποιον άλλον για να δικαιολογήσει τον εαυτό του; Ακόμα και η αυτοβιογραφία της Agatha Christie που είναι αναμφισβήτητα εξετάζει τη ζωή της με αυτοκριτική και με ευχάριστα χιουμοριστικό λεπτό αυτό –σαρκασμό, δεν ξεφεύγει απ’ την παγίδα της συγκάλυψης των δύσκολων γεγονότων, έστω κι αν το κάνει μ’ ένα τρόπο ευγενικό και διακριτικό. Όμως, αφού θέλω να κρατήσω κρυφές κάποιες πτυχές της ζωής μου, γιατί επιλέγω να εκτίθεμαι;

Τέλος πάντων, αυτές τις γιορτές, ο αη- Βασίλης αγνόησε τις αμφιβολίες μου και μου έβαλε μέσα στα δώρα μου την αυτοβιογραφία του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Απ’ όλους τους Έλληνες ποιητές, ο Λαπαθιώτης ήταν ο αγαπημένος μου. Με συνώδευε στην πιο blue-black περίοδο μου, όταν είχα μάθει απ’ έξω όλα του σχεδόν τα άπαντα. Ακόμα θυμάμαι κάποια ποιήματά του ολόκληρα – αν κι όχι πολλά – και ξαναγυρίζω κάπου – κάπου στα άπαντα του, τα οποία – δυστυχώς – δεν έχουν επανεκδοθεί.

Η αυτοβιογραφία του, όμως, ομολογώ, με απογοήτευσε. Ήξερα ότι ο χαρακτήρας του έκρυβε μια δόση ναρκισσισμού, αλλά όχι τόσο μεγάλη.

Ήξερα επίσης ότι, η σκληρότητα περπατάει χέρι – χέρι με την υπερβολική ευαισθησία, αλλά και πάλι με ξάφνιασε η πολλή σκληρότητα.

Κατά τά άλλα, είναι ωραίο να γνωρίζει κανείς εποχές που, ενώ δεν απέχουν και πάρα πολύ, φαντάζουν απίστευτα μακρινές. Μπορεί να πάρει πολλά παραδείγματα από την τότε νοοτροπία όπως μπορεί να μάθη να ξεχωρίζει πράγματα που, όσο κι αν έχουν αλλάξει μορφή, βασικά παραμένουν ίδια…..