Μεγάλο δίλημμα. Αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού πια. Ως ένα σημείο κατανοητή η κατάσταση. Πολλές σελίδες, πολλά περιοδικά, πρέπει με κάποιο τρόπο να γεμίσουν. Κάτι παρόμοιο που συμβαίνει και στην τηλεόραση: πολλές ώρες, πολλά κονδύλια που πρέπει να μετακινηθούν από χέρι σε χέρι κι από τσέπη σε τσέπη. Πώς θα λύσουν οι αρμόδιοι το πρόβλημα; Πολύ απλό. Θα βγούν στις ρούγες και στις πλατείες και θα μαζέψουν τον κάθε πονεμένο - με τις πιο πολλές γνωριμίες- και θα του δώσουν εκπομπή. Η χαμηλή ποιότητα δεν έχει καμμιά σημασία. Ποιος θα την προσέξει; Αλλά κι όσοι την προσέχουν, κολλημένοι στην οθόνη τους είναι, οικτήροντας τον ξεπεσμό και γκρινιάζοντας: Το ρημάδι το κουμπί όμως δεν το πατάνε να κλείσει!.....

Εγώ αυτή τη τρέλα δεν την έχω. Το κουμπί το κλείνω. Αλλού είναι το δικό μου πρόβλημα.

Κάθε Κυριακή απόγευμα κλείνομαι στο γραφείο μου – αλλά αλίμονο σ’ όποιον μ’ ενοχλήσει - και θάβομαι πίσω από τεράστια σεντόνια τυπωμένου χαρτιού και αφοσιώνομαι στην εβδομαδιαία ενημέρωση μου: διαβάζω τις Κυριακάτικες εφημερίδες και τα περιοδικά τους! Δηλαδή, όχι όλες, τρεις αγοράζω. Δεν έχει σημασία όμως τρείς ή δεκατρείς, το καθήκον είναι καθήκον. Πληρώνω 10 ευρώ – την τιμή ενός βιβλίου – για να ενημερωθώ και θα ενημερωθώ, είτε το θέλω είτε όχι!

Δύο γεμάτες ώρες αργότερα, δεν ξέρω αν, η ενημέρωση μου είναι σε καλύτερη κατάσταση, τα νεύρα μου όμως είναι σαφέστατα σε χειρότερη! Και πάντα, σαν κατάληξη της «ενημέρωσης» μου, θυμάμαι το απίθανο σχόλιο που άκουσα από τη γνωστή συγγραφέα παιδικών βιβλίων Γαλάτεια Σουρέλη: «η μίση Ελλάδα γράφει», μου είπε, «κι η άλλη μισή τραγουδάει»…….

Απ’ ότι φαίνεται, απ’ τη μισή Ελλάδα που γράφει, η ....... μισή, αρθρογραφεί στις Κυριακάτικες εφημερίδες. Και μάλιστα, για θέματα για τα οποία δεν έχει ιδέαν. Αλλ’ αυτό δεν έχει σημασία. Αρκεί να γράφεις π.χ για ιστορικά ζητήματα – έχω ένα τέτοιο παράδειγμα πρόσφατο – με ύφος αλάθητης αυθεντίας και να υπογράφεις με τον τίτλο «ποιητής» κάτω απ’ το όνομα σου, κι αμέσως οι αναγνώστες σου θα σταθούν προσοχή και θα χαιρετήσουν και ναζιστικά, τόσο θα είναι το δέος κι ο τρόμος που θα τους εμπνεύσεις!......

Αλλά, γιατί όχι; Στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», όπου οι ιστορικές «αυθεντίες» με τους βαρύγδουπους τίτλους ίσα που καταφέρνουν να γράφουν ένα βιβλιαράκι – σχεδόν μαθητικό εγχειρίδιο – ογδόντα σελίδων – που να μείνει καιρός ανάμεσα στις δεξιώσεις και στα εγκαίνια – γιατί να μη δηλώνει χρυσός 24 καρατίων ο κάθε τενεκές; Όχι ότι έχω κάτι με τους τενεκέδες. Οι τενεκέδες έχουν αξία. Βάζεις μέσα λάδι, τυρί φέτα, εληές. Στο τέλος – τέλος με μια καλή μπογιά τους κάνεις και γλάστρες. Ιστορικούς πάντως, αναλυτές, κοινωνιολόγους, επιστήμονες και συγγραφείς, αποκλείεται να τους κάνεις!....

Απ’ την επόμενη Κυριακή, πάντως, εγώ λέω, το απογευματινό δίωρο αντί να διαβάζω εφημερίδες, να αυτομαστιγώνομαι! Για να ακολουθήσω και τη μόδα. Δεν το μάθατε ότι είναι πολύ in το να αυτομαστιγώνεσαι; Μείνατε πίσω στην ενημέρωση. Εγώ το έμαθα. Το διάβασα στις Κυριακάτικες εφημερίδες!

0 Responses

Δημοσίευση σχολίου